Τα 40 χρόνια που μας χωρίζουν από τα αυτή την σημαντική περίοδο μαζικής αντίστασης στην χούντα με την πιο “φιλελεύθερη” μορφή της ταυτόχρονα στην ανάδειξαν και την ακόμα πιο αυταρχικής πλευράς του καθεστώτος των συνταγματαρχών, αυτή του “στρατηγού” Ιωαννίδη, που μας οδήγησε στην εθνική τραγωδία της Κύπρου και στην κατάρρευσης της. Αυτά τα 40 χρόνια μας δίνουν την δυνατότητα για νηφάλια ανάγνωση των γεγονότων της περιόδου αλλά και αυτών που ακολούθησαν έως το ’80. Αυτά τα 6 χρόνια καθόρισαν το τι ακολούθησε τόσο σε θετικά όσο και σε αρνητικά. Δεν θα σταθώ στα θετικά, που ήταν πολύ σημαντικά σε εθνικό και διεθνές επίπεδο( τα θετικά αυτά μας καρτούν ακόμα όρθιους και δεν έχουμε γίνει Αργεντινή…) αν και λοιδορούνται δεξιά και αριστερά, αλλά σε 2 αρνητικά που νομίζω ότι ήταν καθοριστικά για την έως σήμερα πορεία, το 1ο ήταν η ρηχή και αδιέξοδη κριτική στον καπιταλισμό με την ταυτόχρονη υπερπροβολή “εναλλακτικών” δρόμων που ήταν αδιέξοδοι και 2ο η ανεπάρκεια διαμόρφωσης στρατηγικής βιώσιμων μεταρρυθμίσεων από την ευρύτερη κεντροαριστερά που θα οδηγούσαν την χώρα στην Ευρώπη θεσμικά, οικονομικά και πολιτικά, δηλαδή θα διαμόρφωναν στη χώρα μας ένα σχετικά πιο σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με αποτελεσματικές υπηρεσίες για πολίτες και επιχειρήσεις που ταυτόχρονα θα διεύρυνε τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, με την συνεχή παγκοσμιοποίηση της οικονομίας αναζητούμε λύσεις σε ιδεολογικό αλλά και πολιτικό επίπεδο στα όρια του έθνους καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις περί εναλλακτικών μοντέλων που ήδη έχουν θαφτεί στα νεκροταφεία των ιδεών της περασμένης περιόδου, πχ Κούβα, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, να μην ξεχάσουμε και την Λιβύη, κλπ…
—